ΜΥΘΟΣ 10ος
Πλούσιες και φτωχές γλώσσες
ΜΑΡΙΑ ΚΑΚΡΙΔΗ-ΦΕΡΡΑΡΙ
Αξιολογούνται άραγε οι γλώσσες; Υπάρχουν δηλαδή γλώσσες επαρκείς και ανεπαρκείς, πολιτισμένες και πρωτόγονες, γλώσσες πλούσιες και φτωχές, ανώτερες και κατώτερες που θα αντιστοιχούσαν κατά συνέπεια σε ανώτερες και κατώτερες φυλές; Υπάρχουν ασφαλή επιστημονικά κριτήρια για τέτοιου είδους κατατάξεις; Για τους Έλληνες ομιλητές φαίνεται ότι τα ερωτήματα αυτά είναι λυμένα, και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την ελληνική γλώσσα. Θεωρούμε τη γλώσσα μας από τις πλουσιότερες του κόσμου και, μολονότι η διάκριση αυτή αφορά την αρχαία ελληνική, αγκαλιάζει οπωσδήποτε και τη νέα, τουλάχιστον όποτε υπάρξει αμφισβήτηση του κύρους της από τους ξένους.
Η γλωσσολογία, ωστόσο, έχει διαφορετική γνώμη ως προς το γενικότερο ζήτημα της αξιολογικής κατάταξης των γλωσσών. Κάθε γλώσσα, ως σύστημα επικοινωνίας των χρηστών της, θεωρείται απολύτως αυτάρκης για την κοινωνία που τη μιλά. Όσα στοιχεία (ήχους, λέξεις, δομές) χρειάζονται π.χ. οι αυτόχθονες της Αυστραλίας που μιλούν την άγνωστη σ' εμάς γλώσσα Ίλγκαρ για να εκφράσουν τις έννοιες που τους ενδιαφέρουν και τις σχέσεις μεταξύ των εννοιών, τόσα και έχουν επιλέξει για τη γλώσσα τους. Το ίδιο και οι Άγγλοι, οι Κινέζοι, οι Έλληνες κ.ο.κ. Δεδομένου λοιπόν ότι κάθε γλώσσα καλύπτει επαρκώς τις ανάγκες της κοινότητας που τη χρησιμοποιεί, όλες οι γλώσσες θεωρούνται καταστατικά ισότιμες. Η γλωσσολογία δεν δέχεται ότι υπάρχουν φυσικές γλώσσες «ανεπαρκείς», «πρωτόγονες» ή «κατώτερες», και τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς τούς ανάγει σε εξωγλωσσικούς ιδεολογικούς μύθους.
Η επάρκεια κάθε γλώσσας ως προς τις ανάγκες της κοινωνίας που τη χρησιμοποιεί, όποια και αν είναι η εξέλιξη που θα ακολουθήσει στην ιστορική της πορεία, αναπτυξιακή ή συρρικνωτική, βασίζεται σε μια πολύ βαθύτερη διάσταση, η οποία έχει σχέση με την ίδια τη φύση των γλωσσών. Καθεμία από τις γλώσσες που ξέρουμε και έχουμε μελετήσει, όσο «απολίτιστη» και αν μας φαίνεται η κοινωνία που τη μιλά, έχει αποδειχθεί ότι ως κώδικας επικοινωνίας είναι το ίδιο πολύπλοκος και το ίδιο εξελιγμένος με τον κώδικα κάθε μεγάλης δυτικής ή άλλης χώρας που έχουμε συνήθως ως πρότυπο. Κάθε δήθεν «πρωτόγονη» γλώσσα που μας είναι γνωστή παρουσιάζει, χωρίς εξαίρεση, όλες τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τις γλώσσες από τα πολύ ατελέστερα συστήματα επικοινωνίας των ζώων ή τους τεχνητούς κώδικες (π.χ. των σημάτων της τροχαίας κ.ά.). Τα σημαντικότερα από αυτά είναι: πρώτον, ότι κάθε ανθρώπινη γλώσσα βασίζεται στον συνδυασμό μονάδων χωρίς νόημα (των ήχων), έτσι ώστε να δημιουργούνται μονάδες με νόημα (οι λέξεις) και να εκφράζεται με απόλυτη οικονομία ολόκληρη η ανθρώπινη εμπειρία. Και δεύτερον, ότι κάθε γλώσσα οργανώνεται περαιτέρω θέτοντας κανόνες και νόμους στο φωνολογικό της σύστημα, τον σχηματισμό των λέξεών της, τη σύνταξή της. Και κάθε δήθεν «πρωτόγονη» γλώσσα έχει τέτοιους κανόνες, το ίδιο αυστηρούς με τις λεγόμενες «πολιτισμένες» γλώσσες. Αν κανείς τούς παραβεί, δεν θα μπορέσει να συνεννοηθεί με αυτούς που τη μιλούν, με τον ίδιο τρόπο που, αν παραβεί κανείς τους κανόνες της γαλλικής, δεν θα μπορέσει να συνεννοηθεί σωστά με τους γαλλόφωνους. Άρα είναι το ίδιο γλώσσα με τις γλώσσες-πρότυπα που ξέρουμε και εκτιμούμε, όχι λιγότερο.
Η περιοχή όπου εντοπίζονται διαφορές και ξεγελούν την κρίση μας είναι το λεξιλόγιο. Πράγματι, οι γλώσσες παρουσιάζουν διαφορές ως προς το λεξιλόγιό τους, ανάλογα με τους τομείς του φυσικού περιβάλλοντος που έχουν σημασία για την κοινωνία τους ή με τις δραστηριότητες που έχουν αναπτύξει. Π.χ. λέγεται ότι οι Εσκιμώοι έχουν πλουσιότατο λεξιλόγιο για την ποιότητα και τις μορφές του χιονιού, ενώ οι Άραβες για τις καμήλες και την έρημο, αλλά και τα μαθηματικά. Οι Ιταλοί ανέπτυξαν ορολογία για τη μουσική αλλά και για τα διάφορα είδη ζυμαρικών. Οι Γάλλοι για τη μόδα, την κουζίνα και τη διπλωματία. Στους αρχαίους Έλληνες οφείλουμε πολλούς όρους της φιλοσοφίας, στους Ρωμαίους το νομικό λεξιλόγιο κ.ο.κ.
Οι τομείς τους οποίους έχει αναπτύξει μια κοινωνία και συνεπώς το λεξιλόγιο της γλώσσας που τους εκφράζει αντικατοπτρίζουν στα μάτια μας τον πολιτισμό της. Ωστόσο, η ίδια γλώσσα σε άλλες περιστάσεις θα μπορούσε να εκφράσει οποιονδήποτε άλλον πολιτισμό. Θα προσάρμοζε κατάλληλα τα συγκεκριμένα στοιχεία της και κυρίως το λεξιλόγιό της (δηλαδή το γλωσσικό επίπεδο με τη μεγαλύτερη ρευστότητα), αλλά δεν θα χρειαζόταν να μεταβάλει καμία από τις συστατικές κατηγορίες ή τις ιδιότητες που χαρακτηρίζουν από κοινού όλες τις ανθρώπινες γλώσσες που ξέρουμε. Αν π.χ. μια κοινότητα του Αμαζονίου αποφάσιζε ότι της είναι χρήσιμο να αναπτύξει τη νομική επιστήμη, θα χρειαζόταν να προσαρμόσει το λεξιλόγιό της στις νέες απαιτήσεις, το αντίστοιχο όμως θα συνέβαινε αν ελληνόφωνες κοινότητες πήγαιναν να ζήσουν στη ζούγκλα του Αμαζονίου.
Οποιαδήποτε γλώσσα χρειαστεί να εξυπηρετήσει τις εκφραστικές ανάγκες μιας κοινωνίας που αναπτύσσεται και σε άλλους τομείς έχει τη δυνατότητα εγγενώς, από τη φύση της, ως επικοινωνιακό σύστημα, να το κάνει. Θα δημιουργήσει καινούριες λέξεις ή καινούριες σημασίες, χρησιμοποιώντας πάντα βέβαια το φωνολογικό, μορφολογικό και συντακτικό της σύστημα και τους κανόνες που τα διέπουν. Είναι λάθος να πιστεύεται ότι οι διαφορές των γλωσσών στους συγκεκριμένους τομείς που τις συγκροτούν σημαίνουν και διαφορές στη δυνατότητα ή την ικανότητα να εκφράζουν τα οποιαδήποτε νοήματα και τις σχέσεις μεταξύ τους.
Δεδομένου λοιπόν ότι όλες οι γλώσσες του κόσμου, χωρίς εξαίρεση, εμφανίζουν τις ίδιες κατηγορίες στοιχείων και ιδιοτήτων και λειτουργούν με τις ίδιες διαδικασίες, η όποια έλλειψη ισορροπίας τις διακρίνει στο μυαλό των ανθρώπων μπορεί να εξηγηθεί μόνο σε σχέση με το κύρος του πολιτισμού που εκφράζει η καθεμία. Οι πολιτισμοί όμως είναι και αυτοί αποτέλεσμα ιστορικών και κοινωνικοοικονομικών συγκυριών και δεν μπορούν να αξιολογούνται έξω από την κοινωνία και τις συνθήκες που τους γέννησαν. Και οπωσδήποτε δεν νοείται να αξιολογούνται ως δημιούργημα «ανώτερων» φυλών. Όπως δεν υπάρχουν «ανώτερες» φυλές αλλά μόνο φυλές διαφορετικές μεταξύ τους, έτσι δεν υπάρχουν και «ανώτερες» γλώσσες ως έκφραση «ανώτερων» πολιτισμών. Υπάρχουν μόνο γλώσσες που διαφέρουν μεταξύ τους ως προς τα επιμέρους στοιχεία τους, όχι όμως ως προς τα γενικά χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες που συνιστούν το φαινόμενο γλώσσα. Αν οι γλώσσες ενσωματώνουν την ιστορία και τον πολιτισμό της κοινότητας που τις χρησιμοποιεί, το κάνουν όλες με τα ίδια γλωσσικά μέσα. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία ή αξιολογική ιεράρχηση βασίζεται σε εξωγλωσσικές συμβολικές επενδύσεις, που ανάγονται εντέλει στον χώρο του ρατσισμού, των αντιεπιστημονικών και αυθαίρετων διακρίσεων δηλαδή, αναπαράγοντας τις μεθόδους του και στο πεδίο της γλώσσας. Από αυτήν την άποψη είναι και εδώ επικίνδυνες.
Η Μαρία Κακριδή-Φερράρι είναι λέκτορας Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
1 σχόλιο:
Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗΣ
«Οι λόγοι για τους οποίους η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή πρέ-πει να γίνουν και πάλι διεθνείς και οι επίσημες της Ευρωπαϊκής Ένωσης»
TOY A. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ
1. Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ & ΓΡΑΦΗΣ
Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική (αλφαβητική) Γραφή είναι αφενός το μέσο έκ-φρασης του ανθρώπινου πνεύματος στις πρώτες μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του, όπως μαρτυρούν οι επιστημονικές πηγές, και αφετέρου είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι περισσότερες από τις άλλες.
Ειδικότερα, η Ελληνική Γλώσσα είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γλώσσα και τον παγκόσμιο πολιτισμό αφενός γιατί χρησίμευσε να εκφράσει την πιο καλ-λιεργημένη και φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου και αφετέρου γιατί πάνω της στηρίζεται όχι μόνο η Νέα Ελληνική Γλώσσα, αλλά και μια σειρά άλλων, όπως η Λατινική και οι καλούμενες λατινογενείς γλώσσες, όπως η Ιταλική, η Αγγλική, η Γαλλική κ.α. Δεν υπάρχει σήμερα γλώσσα που να μην έχει ελληνικές λέξεις και γι αυτό και δικαίως πολλοί θεωρούν την Ελληνική Γλώσσα ως τη μητρική γλώσσα των άλλων γλωσσών. Μεταφρά-ζοντας οι άλλοι λαοί τα αρχαία ελληνικά επιστημονικά, λογοτεχνικά κ.τ.λ. συγγράμματα μετέφεραν στις γλώσσες τους εκτός από το ελληνικό πνεύμα και πάρα πολλές ελληνικές λέξεις. Αμέτρητες είναι οι διεθνείς Ελληνικές λέξεις. Η διεθνής Αγγλική γλώσσα, για πα-ράδειγμα, χρησιμοποιεί σήμερα πάνω από 50.000 λέξεις, όπως υπολογίζεται, ελληνικής καταγωγής, όπως οι: Ευρώπη - Europe, πρόβλημα > problem, αλφάβητο - alphabet, Βι-βλιογραφία- Bibliography, Γεωγραφία- Geography, Ιστορία - History…
Το σημερινό Ελληνικό αλφάβητο είναι επίσης κεφαλαιώδους σημασίας για την πα-γκόσμια γραφή, όχι μόνο γιατί χρησίμευσε να καταγράψει την πιο καλλιεργημένη και φι-λοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου, που σήμερα μας καθοδηγεί, αλλά και γιατί πά-νω σ΄ αυτό στηρίζεται όχι μόνο η νέα Ελληνική Γραφή, αλλά και μια σειρά άλλων γρα-φών, όπως οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (δηλ. η Αγγλική, η Ιταλική, η Γαλλική, η Γερμανική κ.α.), οι σλαβικές γραφές (δηλ. Βουλγαρική, Ρωσική κ.α.), η κοπτική κ.α., άρα το μεγαλύτερο ποσοστό των σημερινών γραφών.
Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή είναι αυτές που γέννησαν και ανέπτυξαν τις επιστήμες και τα γράμματα. Ανακαλύπτοντας οι Έλληνες πρώτοι το απλό, όμως τέ-λειο ελληνικό σύστημα γραφής, όπως θα δούμε πιο κάτω, επομένως έχοντας τη δυνα-τότητα όχι μόνο να αποταμιεύουν άνετα την εμπειρία τους, αλλά και να τη μελετούν στη συνέχεια, πέρασαν πρώτοι στις επιστήμες και τις τέχνες: Όμηρος, Ησίοδος, Ηρόδο-τος, Θουκυδίδης, Ηράκλειτος, Δημόκριτος Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης,....
Τα πρώτα κείμενα Μαθηματικών, Φυσικής, Αστρονομίας, Νομικής, Ιατρικής, Ιστορίας, Γλωσσολογίας κ.τ.λ. γράφτηκαν στην Ελληνική Γλώσσα και Ελληνική Γραφή. Τα πρώτα θεατρικά έργα, καθώς και τα βυζαντινά λογοτεχνικά έργα έχουν γραφτεί στην Ελληνική Γλώσσα.
Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική (αλφαβητική) Γραφή είναι οι πρώτες που έγιναν διεθνείς, κάτι που έγινε επί Μεγάλου Αλέξανδρου και Ελληνιστικών Χρόνων. Παρέμειναν διεθνείς και επί Ρωμαϊκής και Βυζαντινής αυτοκρατορίας, και ως εξ αυτού πολλοί Ρωμαίοι έρχονταν στην Αθήνα, για να μάθουν Ελληνικά. Ρωμαίοι αυτοκράτορες, όπως ο Μάρκος Αυρήλιος, έγραψαν στα Ελληνικά. Οι ρωμαίοι ρήτορες στο «Αθήναι-ον» της Ρώμης εκφωνούσαν τους λόγους τους στα Ελληνικά.
Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή είναι αυτές με τις οποίες γράφτηκαν - δια-δόθηκαν οι μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου. Δηλαδή αυτή των θεών του Ολύμπου και η Χριστιανική (της Καινής Διαθήκης). Οι περισσότεροι Απόστολοι: Παύλος, Ιωάν-νης, Λουκάς..... όπως και πολλοί άλλοι Εβραίοι είχαν ελληνική μόρφωση και ήταν γνώ-στες της Ελληνικής Γλώσσας και Ελληνικής Γραφής και γι' αυτό έγραψαν τα Ευαγγέλια κατευθείαν στην Ελληνική με σκοπό να γίνουν γνωστά σε όλο τον κόσμο. Επίσης η Πα-λαιά Διαθήκη έγινε γνωστή στον κόσμο μετά από τη μετάφρασή της στην Ελληνική από τους Ο’.
Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή είναι αυτές που βοήθησαν στην προβολή άλλων αρχαίων γλωσσών, όπως π.χ. της εβραϊκής (όπως των ονομά-των Ιωάννης, Εμμανουήλ, Δανιήλ, Μαρία κλπ) μέσω των Ευαγγελίων, αλλά και στην αποκρυπτογράφηση πολλών αρχαίων γραφών. Αυτό έγινε, επειδή επί μεγάλου Αλεξάνδρου και εξής η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή ή-ταν διεθνείς και πολλές πινακίδες τότε είχαν γραφεί δίγλωσσα, όπως π.χ. η στήλη της Ροζέτας με Ελληνικά και Αιγυπτιακά, η επιγραφή Ράμπαδ στο Alep με Ελληνικά, Συριακά και Αραβικά, η επιγραφή Αρράν στο Αουράν με Ελληνι-κά και Αραβικά.
Σχετικά με την αξία της Ελληνικής Γλώσσας:
O Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων είπε πως αν μιλούσαν οι θεοί θα χρησιμοποιούσαν την Ελληνική Γλώσσα.
O Γκαίτε, ο μεγαλύτερος από τους ποιητές και πεζογράφους της Γερμανίας και ο με-γαλύτερος όλων των εποχών, έλεγε πως «οι πρόγονοί του ήσαν Έλληνες και μονάχα ό,τι δημιούργησε η ελληνική αρχαιότητα αξίζει». Έλεγε επίσης ότι «άκουσε το Ευαγγέλιο σε διάφορες γλώσσες, όμως, όταν το άκουσε στην Ελληνική του φάνηκε πως παρουσιάστη-κε το φεγγάρι στον έναστρο ουρανό».
Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός και ποιητής Claude Fauriel (Κλαύδιος Φωριέλ, 1772-1844) εί-πε ότι η Ελληνική Γλώσσα συγκεντρώνει τον πλούτο και την ομοιογένεια της Γερμανικής, τη σαφήνεια της Γαλλικής, τη λυγεράδα της Ισπανικής και τη μουσικότητα της Ιταλικής.
Η διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Ελεν Κέλλερ παρομοίασε τη μέσω της Ελληνικής Γλώσσας τελειότητα της εκφράσεως της ανθρώπινης σκέψεως με το τελειότε-ρο των μουσικών οργάνων, το βιολί.
Η Γαλλίδα συγγραφέας και ακαδημαϊκός Μargarite Yourceyar (Μαργαρίτα Γιουρσέλ) είπε: «Αγάπησα αυτή τη γλώσσα την Ελληνική για την εύρωστη πλαστικότητά της, που η κάθε της λέξη πιστοποιεί την άμεση και διαφορετική επαφή της με τις αλήθειες και για-τί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο, έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα».
Ο ποιητής και ακαδημαϊκός Βρεττάκος είπε: «Όταν πεθάνω και πάω στους ουρανούς θα μιλήσω στους αγγέλους Ελληνικά, γιατί αυτοί δε γνωρίζουν άλλη γλώσσα από τη γλώσσα της μουσικής».
Ο Γερμανός ποιητής, ιστορικός και φιλόσοφος Schiller είπε: Καταραμένε Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία’ τίποτε δεν άφησες για μας.
Πέραν αυτών, η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή, όπως θα δούμε πιο κάτω, είναι οι πιο τέλειες και οι πιο εύκολες του κόσμου.
Επομένως και κατόπιν όλων όσων είδαμε πιο πριν, η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή πρέπει από τη μια να τύχουν της παγκόσμιας προσοχής και προστασίας και από την άλλη να γίνουν και πάλι διεθνείς και οι επίσημες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
2. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Ψεύδη που λέγονται για τη νέα
Ελληνική Γλώσσα
Σύμφωνα με ορισμένους «Η Ελληνική Γλώσσα δεν είναι μια ανώτερη γλώσσα, γιατί δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες, κι αν κάποιες γλώσσες προβάλλουν στον ιστορικό χρόνο είναι για λόγους ιστορικούς κλπ».
Σύμφωνα με κάποιους άλλους «η νέα Ελληνική Γλώσσα είναι κατώτερης αξίας από την αρχαία Ελληνική, επειδή η αρχαία είχε αφ’ ενός πιο πολλούς φθόγγους, είχε αυτούς που γράφονται με τα γράμματα Ω, Η, Υ και αφ’ ετέ-ρου μουσικό τόνο που υποδεικνυόταν με τα τρία τονικά σημάδια κλπ».
Ωστόσο όλα αυτά είναι απαράδεκτες κακοήθειες που λέγονται από κάποιους οπαδούς των αντιπάλων της Ελληνικής Γλώσσας με σκοπό να τη μειώσουν έπ’ ωφελεία των δι-κών τους γλωσσών και που δυστυχώς επαναλαμβάνουν κάποιοι Έλληνες «ειδικοί», χω-ρίς να ελέγξουν, αν αυτά είναι σωστά ή όχι.
Και αυτό γιατί:
1) Ναι μεν όλες οι γλώσσες και γραφές έχουν ιστορία, αξία και προσφορά, όμως δεν είναι και όλες ίδιες. Θα ήταν όλες ίδιες, αν από τη μια απαιτούσαν τον ίδιο χρόνο εκμά-θησης και από την άλλη είχαν ίδια ηλικία, ίδια ποσότητα λέξεων, ίδια σύνταξη, ίδια κλί-ση, ίδιους τρόπους παραγωγής λέξεων, ίδια γραφή, ίδια προσφορά στην παγκόσμια γλώσσα κλπ., κάτι που σαφώς δεν ισχύει.
2) Ναι μεν όλες οι γλώσσες μπορεί να κάνουν τη δουλειά τους, να εξυπηρετούν τη συνεννόηση, όμως πόσες λέξεις και συντακτικά τεχνάσματα από αυτά που χρησιμοποι-ούν είναι δικής τους επινόησης; και πόσα γλωσσικά δάνεια από την Ελληνική ή τη Λατινι-κή?
3) Η νέα Ελληνική Γλώσσα είναι ακόμη καλύτερη από την αρχαία, γιατί η νέα Ελληνι-κή δεν κουβαλά μόνο την αρχαία ελληνική κληρονομιά, αλλά και μέσω των νέων λογο-τεχνών έκανε ακόμη πιο απλό και πιο πλούσιο το ελληνικό λεξιλόγιο.
Σαφώς και ό,τι φθόγγους είχε η αρχαία Ελληνική έχει και η νέα. Τα γράμματα Ω, Η, Υ δεν είναι φθόγγοι της αρχαίας Ελληνικής που συνέπεσαν στο χρόνο με τα Ο, Ι, όπως έχει πει ο Έρασμος και επαναλαμβάνουν τα Ελληνικά σχολικά βιβλία, αλλά μέρος των ομό-φωνων γραμμάτων Ω & Ο, Η & Υ & ΟΙ & Ι… που έχουν επινοηθεί στην Ελληνική Γραφή για νοηματικούς - ετυμολογικούς λόγους και βασικά για διάκριση των ομόηχων λέξεων, πρβ π.χ.: αυτόν & αυτών, ει & η & οι, υμείς & ημείς, κριτικός & Κρητικός, λύπη @ λύπει & λίπη….
Απλώς μερικοί ξένοι γλωσσολόγοι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια». Δηλαδή, επειδή ό-λες οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (Αγγλική, Ολλανδική, Γαλλική ...) είναι ιστορικές (από την Λατινική και την αρχαία Ελληνική), νομίζουν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη νέα Ελληνική Γραφή σε σχέση προς την αρχαία Ελληνική, ενώ δεν είναι έτσι, όπως θα δούμε πιο κάτω.
Γιατί η Ελληνική Γλώσσα για μια ψήφο
δεν έγινε και πάλι διεθνής
Επειδή στα μέσα του περασμένου αιώνα από τη μια η αλληλεξάρτηση των λαών στους τομείς της οικονομίας, επιστήμης και τέχνης δημιούργησε την α-νάγκη συνεννόησης με μια κοινή γλώσσα και από την άλλη οι πιο διαδεδομέ-νες μέχρι τότε γλώσσες, όπως η Αγγλική, η Γαλλική, η Γερμανική, η Κινέζικη κ.α. είναι πολύ δύσκολες στην εκμάθησή τους, κάποιοι άνθρωποι των γραμ-μάτων πρότειναν την επαναφορά της Αρχαίας Ελληνικής ή της Λατινικής ως Διεθνούς Γλώσσα. Η ιδέα αυτή απορρίφτηκε με το αιτιολογικό ότι αφενός και οι δυο γλώσσες είναι νεκρές και ως εκ τούτου δεν καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες και αφ’ ετέρου γιατί κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι το πρόβλημα θα το έ-λυναν οι καλούμενες τεχνητές γλώσσες που τότε άρχισαν να εμφανίζονται. Ωστόσο αυτό ήταν μέγα λάθος, γιατί:
1) Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή, εκτός της παγκόσμιας προσφο-ράς τους, είναι και οι πιο εύκολες και οι πιο τέλειες του κόσμου, όπως θα δού-με πιο κάτω.
2) Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα μπορεί να μη χρησιμοποιείται σήμερα, όμως υπάρχει η συνέχειά της, η νέα Ελληνική γλώσσα, η οποία, βεβαίως, είναι τόσο πλούσια και τόσο ωραία όσο και η αρχαία και κάτι παραπάνω. Και λέμε έτσι, γιατί από τη μια η νέα Ελληνική Γλώσσα έκανε επαύξηση της «περιουσίας» με τη δημιουργία νέων λέξεων και από την άλλη κάποια «δύσκολα μέρη» που εί-χε η αρχαία ελληνική (όπως τις πολλών ειδών καταλήξεις, τις πολλών ειδών πτώσεις, τα πολλά ορθογραφικά σημεία κ.α.) τα απλοποίησε με τη βοήθεια των δημοτικιστών λογοτεχνών και έτσι σήμερα η Ελληνική Γλώσσα είναι α-κόμη πιο απλή, πιο πλούσια και πιο τέλεια από την αρχαία.
3) Οι τεχνητές γλώσσες, όπως θα δούμε σε άλλο μέρος , αποδείχθηκαν ότι είναι μόνο για απλή συνεννόηση και τίποτε περισσότερο.
Σημειώνεται ότι:
1) Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των οπαδών της τεχνητής γλώσσας Εσπε-ράντο (βλέπε εγκυκλοπαίδεια «ΕΠΙΣΤΗΜΗ & ΖΩΗ» κ.α.), η διεθνής αγγλική γλώσσα και γραφή μιλιόταν το 1900 στο 10% περίπου του παγκόσμιου πλη-θυσμού. Το 1950 μειώθηκε στο 11% και σήμερα στο 8.5%! Αυτό συνέβηκε, λένε, γιατί η αγγλική γλώσσα και γραφή είναι πάρα πολύ δύσκολη στην εκμά-θησή της.
2) Λέγεται ότι στο συνέδριο που έγινε στα τέλη του περασμένου περίπου στη Αμερική από ανθρώπους των γραμμάτων προκειμένου να αποφασιστεί ποια γλώσσα θα γίνει γι αυτούς διεθνής, η Ελληνική έχασε για μια ψήφο και η ψή-φος αυτή ήταν του Πολωνού (όμως εβραϊκής καταγωγής) γιατρού Λάζαρου Λούντβιχ Ζάμενχοφ (L. L. Zamenhof, 1859 - 1917) ή με το φιλολογικό ψευ-δώνυμο " Doctor Esperanto " απ' όπου και η ονομασία της τεχνητής γλώσσας Εσπεράντο που δημιούργησε. Κατά άλλους η εν λόγω ψήφος δεν ήταν του ίδιου τοτ Εσπεράβτο, αλλά κάποιου οπαδού του.
3) Οι τεχνητές γλώσσες φτιάχτηκαν με επιλογή λέξεων που είναι κοινές σε πάρα πολλές γλώσσες και υποτίθεται ευρηματικούς κανόνες γραφής, σύντα-ξης και κλίσης, προκειμένου να μαθαίνονται εύκολα. Η τεχνητή γλώσσα Εσπε-ράντο π.χ. βασίζεται στο λεξιλογικό υλικό των λατινογενών καλούμενων γλωσσών, δηλαδή Αγγλικής, Γαλλικής, Γερμανικής κ.α. Ωστόσο οι τεχνητές γλώσσες είναι μόνο για απλή επικοινωνία, γιατί για μια πλήρη και ορθή συ-νεννόηση απαιτείται φυσική γλώσσα. Και το ότι οι τεχνητές γλώσσες δεν μπο-ρούν να κάνουν ότι και μια φυσική φαίνεται και από το ότι υπάρχουν πάρα πολλές από αυτές ή απευθύνονται μόνο σε συγκεκριμένα άτομα.
Η Ελληνική Γλώσσα είναι η πιο εύφωνη
και η πιο ευπρόφερτη του κόσμου
Συγκρίνοντας τις λέξεις της ελληνικής γλώσσας με αυτές των άλλων γλωσσών βλέπουμε ότι οι ελληνικές είναι πιο εύκολες στην προφορά και συνάμα πιο ωραίες στην ακοή και αυτό γιατί:
1) Οι ελληνικές λέξεις από τη μια είναι φτιαγμένες με συστατικά στοιχεία (= η ρίζα ή το θέμα + τόνο + κατάληξη κλπ) και από την άλλη δεν έχουν ούτε βάρβαρα συμπλέγματα (δηλαδή τα δύσκολα στη προφορά μπ(b), ντ(d), γκ(g), νμ, νρ, νλ…) ούτε και χασμωδίες και αναιρέσεις, αφού αυτά η Ελληνική Γλώσσα στο χρόνο τα έχει αποβάλει ή μεταβάλει, πρβ π.χ.:
Στις λέξεις: μπογιατζής > βογιατζής, γκαρίζω > γκάιδαρος > γάιδαρος, Μπε-νετία (Benetia > Venetia) > Βενετία ή Ενετία, συν-μαθητής > συμμαθητής, συν-λέγω > συλλέγω, συν-ράπτω > συρράπτω, τιμάω > τιμώ, τιμάεις – τιμάς, Αθηνάα > Αθηνά…
Στο προφορικό λόγο: Φέρε τη(ν) μάνα σου και λίγ(α) απ(ό) όλα και θα σ(ε) αγαπώ.
Επομένως οι ελληνικές λέξεις, ο ελληνικός προφορικός λόγος είναι ένα δη-μιούργημα που προέκυψε ως το ξύλο και το έπιπλο ή την πέτρα και το μάρμα-ρο.
Αντίθετα στις άλλες γλώσσες οι λέξεις είναι συνήθως με λίγες συλλαβές και λίγα φωνήεντα, κάτι ως συμβαίνει στα θέματα των λέξεων της Ελληνικής Γλώσσα, πρβ π.χ. στην αγγλική: good, max , two, I love, you love…
2) Οι ελληνικές λέξεις τονίζονται όχι σε μια τυχαία ή συγκεκριμένη συλλαβή από το τέλος των λέξεων, όπως συμβαίνει στις λέξεις των άλλων γλωσσών με συνέπεια να ακούγονται μονότονα, αλλά όπου κανονίζει-εναρμονίζει το μέρος λόγου ή ο τύπος της λέξης και έτσι ο τόνος στην ελληνική από τη μια να μας βοηθά στην κατανόηση της λέξης και από την άλλη να μας δίδει μια ωραία ακουστικότητα στον προφορικό λόγο, πρβ π.χ. ότι στις ελληνικές πολυσύλλα-βες λέξεις τα επίθετα τονίζονται στην προπαραλήγουσα, τα ρήματα στην πα-ραλήγουσα και τα ουσιαστικά στη λήγουσα: έξοχος,η,ο, άδικος,η,ο, κάθε-τος,η,ο, έ-ξοχη, εξο-χή, ε-ξέ-χω, ε-ξέ-χει,… κά-λος, κα-λός, ….
Η γαλλική τονίζει τις λέξεις συνήθως στη λήγουσα, π.χ.. pieta.. και η αγγλική στην προπαραλήγουσα (ή στην παραλήγουσα, αν δεν υπάρχει προπαραλή-γουσα) π.χ. : love, anderlect, America….. Ο λόγος και για τον οποίο δεν υ-πάρχει το τονικό σημάδι στις άλλες γλώσσες.
Η Ελληνική Γλώσσα είναι η πιο εκφραστική, η πιο τέλεια
και η πιο παραγωγική του κόσμου
Παρατηρώντας τις λέξεις της Ελληνικής Γλώσσας βλέπουμε από τη μια ότι άλλες εί-ναι απλές και άλλες σύνθετες, π.χ.: γράφω, δια-γράφω, εξ-υπ-ακούεται… και από την άλλη να αποτελούνται όλες (πλην των μορίων, των άρθρων, των συνδέσμων, των προ-θέσεων και ορισμένων επιφωνημάτων και επιρρημάτων) από συγκεκριμένα συστατικά στοιχεία, τα γνωστά: ρίζα, πρόθεμα, θέμα, τόνος, κατάληξη παραγωγική και κα-τάληξη κλιτική, που κάθε ένα από αυτά δίδει και μια ανάλογη έννοια στη λέξη, πρβ: γράφ-ω (= ρήμα, α πρόσωπο), έ-γραφ-ε, (= ρήμα, παρατατικό γ’ πρόσωπο) , δια-γραφ-ή (σύνθετη λέξη, ουσιαστικό, θηλυκό)… εξ-έχ-ω, εξ-οχ-ή, έξ-οχ-η..
Επομένως από τη μια οι ελληνικές λέξεις έχουν συνάφεια, αιτιώδη σχέση, και πλήρη εκφραστικότητα και από την άλλη η Ελληνική Γλώσσα έχει απεριόριστες δυνατότητες για την παραγωγή νέων λέξεων.
=========================
Θέμα λέγεται μια ομάδα φθόγγων που είναι κοινή σε πολλές απλές λέξεις, όπως π.χ. το θέμα γραφ- στις λέξεις: γραφ-ω, γραφ-ή… Το θέμα σχετίζεται με τους ήχους, της φύσης και είναι είτε αυτούσιος ήχος κάποι-ου όντος είτε κατεργασμένος (κάτι ως το μάρμαρο και το άγαλμα), πρβ κρα-κρα… > κράζ-ω, τρ… > τρίζω, τρίβω, τριβή…
Παραγωγική και κλιτική κατάληξη λέγονται οι συγκεκριμένοι συνδυασμοί φθόγγων με τους οποίους από τη μια παράγουμε τα μέρη λόγου (= τα ουσιαστικό, τα επίθετο, τα ρήματα κλπ) και από την άλλη κλίνουμε τις λέξεις (δηλ. σχηματίζουμε τις πρώσεις ενικού και πληθυντικού αριθμού, τους χρόνους και τα πρόσωπα στα ρήματα κλπ), ο συνδυασμός φθόγγων με τον οποίον φανερώνουμε-υποδηλώνουμε το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου, δηλαδή εκείνου που θέλουμε να εκφράσουμε, π.χ. θέμα γραφ- και λέξεις: γράφ-ω, γραφ-έας, γραφ-είς, γραφ-ή, γραφ-ές, γραφ-είο, γραφ-ικ-ός,ή,ο, γραφ-ομεν-ος,η,ο….
========================
Αντίθετα στις άλλες γλώσσες κατά βάση δεν υπάρχουν συστατικά στοιχεία λέξεων. Εκεί υπάρχει μια ορισμένη ποσότητα λέξεων που με σύνθεση και σύνταξη κατά παράτα-ξη εκφρέρεται ο προφορικός λόγος.
Παρατηρώντας π.χ. το λεξιλόγιο της Κινέζικης γλώσσας (κάπου μεταξύ Ελληνικής και Κινέζικης γλώσσας είναι οι άλλες) βλέπουμε ότι σ’ αυτό υπάρχουν όλες κι όλες 328 απλές και άκλιτες μονοσύλλαβες λέξεις ( κάτι όπως οι ελληνικές άκλιτες λέξεις: με, σε, επί, συν, δια, μετά…), από τις οποίες με απλή σύνθεση και ανεβοκατέβασμα στον προφορικό λόγο της φωνής προκύπτουν οι υπόλοιπες, πρβ π.χ. τις πιο κάτω κινέζικες λέξεις: «πε» = κύ-πελλο, «τσιμ» = χρυσός,η,ο, «τσιμ πε» = χρυσό κύπελλο, «τσάου» = μέρα, «νι τσάου» = καλημέρα, «σιαμ-σουέ» = το άρωμα (το αρωματόνερο), «σεν» = ο θεός, «σί-λά» = η Ελλάδα, «τσούν-κούο» = η Κίνα, «μέϊ-κό» = η Αμερική…
Παρατηρώντας επίσης τις διάφορες σημερινές ευρωπαϊκές γλώσσες (όπως π.χ. την Αγγλική, τη Γαλλική, την Ισπανική κλπ ) βλέπουμε ότι όλες κατά βάση δεν έχουν κάποιο γλωσσικό παραγωγικό κώδικα επικοινωνίας, αλλά από τη μια κάνουν ότι κάνει και η Κινέ-ζικη Γλώσσα, δηλαδή εκφράζονται με την κατά παράταξη σύνταξη λέξεων, πρβ π.χ. στην Αγγλική: I go, go on, … I love, you love, the love, of love… = ελληνικά πάω, προχωρώ, αγαπώ, αγάπη… και από την άλλη δεν έχουμε μόνο 328 λέξεις, αλλά πάρα πολλές που άλλες παράγονται με καταλήξεις, π.χ. στην Αγγλική: Lovely, loveless, lovelies…. και άλ-λες είναι Ελληνικές ή Λατινικές κλπ, όπωας π.χ. στην Αγγλική οι λέξεις: Ευρώπη (Europe), τιτάνας (titan), πρόβλημα (problem)…
Και επειδή στις άλλες γλώσσες, λίγο ή πολύ, οι λέξεις δεν έχουν συστατικά στοιχεία, είναι συνήθως ολιγοσύλλαβες και χωρίς μεγάλη παραγωγική ικανότητα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο:
α) Η Ελληνική Γλώσσα έχει το πλουσιότερο λεξιλόγιο από όλες τις άλλες,
β) Οι άλλες γλώσσες δανείζονται λέξεις από την Ελληνική και τη Λατινική ή φτιά-χνουν λέξεις με Ελληνικά και Λατινικά συστατικά στοιχεία λέξεων, όπως π.χ. οι: τηλέφω-νο - telephone (τηλε + φων-ή), πρωτοτυπία > prototype ( πρώτος + τύπος), photo types....
3. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ
(Είναι η πιο τέλεια και η πιο εύκολη του κόσμου)
ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ
Σύμφωνα με ορισμένους, το Ελληνικό αλφάβητο και η Ελληνική Γραφή πρέπει να α-ντικαταστούν με το Λατινικό αλφάβητο και τη Λατινική Γραφή, επειδή στην Ελληνική Γραφή υπάρχουν τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, ε & αι…. που είναι φοβερά δύσκολο να θυμάται κάποιος ποια λέξη γράφεται π.χ. με το ο και ποια με το ω, ποια με το ε και ποια με το αι….
Σύμφωνα επίσης με τους ίδιους, τα διάφορα μαθησιακά προβλήματα (δυσλεξία, α-ναλφαβητισμός κ.τ.λ.) οφείλονται στη δυσκολία εκμάθησης που απαιτούν οι σημερινές γραφές (= η σημερινή Ελληνική και αυτές με Λατινικούς χαρακτήρες: Αγγλική, Γαλλική, ολλανδική κ.α.), λόγω ιστορικής γραφής και ως απ΄ αυτό προτείνουν την κατάργησή τους και καθιέρωση μιας νέας γραφής που να έχει μόνο τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγ-γοι.
Ωστόσο οι ως άνω απόψεις είναι λανθασμένες, γιατί:
1) Αν γράφουμε τις λέξεις μόνο φθογγικά, δηλαδή χωρίς τα ομόφωνα ω, η, υ…, δε θα είναι δυνατόν να διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις στα λεξικά, πινακίδες κλπ, πρβ π.χ.: «κλίσι» = κλήση & κλίση, «αφτί» = αυτοί & αυτή & αυτί… αρχαία: φόνευσε εξ & φό-νευσε αίξ, η παραγωγή της Κρήτης & οι παραγωγοί της Κρήτης …
2) Η Ελληνική Γραφή είναι πανεύκολη, αρκεί να διδάσκεται όπως πρέπει, με τους κανόνες της.
3) Η Ελληνική γραφή δεν είναι ιστορική παρά μόνο οι σημερινές γραφές με λατινι-κούς χαρακτήρες (δηλαδή η Αγγλική, η Γαλλική, η Ολλανδική … γραφή ), άρα αυτές είναι δύσκολες στην εκμάθησή τους και συνεπώς αυτές θέλουν κατάργηση.
A. Η Ελληνική Γραφή είναι η πιο τέλεια του κόσμου - είναι η μόνη γραφή στον κόσμο που καταγράφει τις λέξεις όπως το μαγνητόφωνο και κάτι παρα-πάνω, για να μη γίνονται παρανοήσεις με τις ομόηχες
Η γραφή μπορεί να είναι μια πανάρχαια ανθρώπινη εφεύρεση, όμως εκείνοι που έκα-ναν το τελευταίο βήμα σ’ αυτήν, και μάλιστα το σπουδαιότερο, είναι οι Έλληνες με την επινόηση ενός συστήματος γραφής που καταγράφει τον προφορικό λόγο όχι μόνο ως το μαγνητόφωνο, κάτι που μπορεί να κάνουν και άλλα συστήματα γραφής, αλλά και κάτι παραπάνω, ετυμολογικά-νοηματικά, ώστε να μη γίνονται παρανοή-σεις με τις ομόηχες λέξεις.
Ειδικότερα στην Ελληνική Γραφή (στο Ελληνικό Σύστημα Γραφής) υπάρχουν τα εξής γράμματα και σημεία, που αφενός δεν υπάρχουν σε καμιά άλλη γραφή και αφετέρου α-ναπαριστούν το λόγο όχι μόνο φωνητικά, αλλά και νοηματικά-ετυμολογικά:
Α) Τα κεφαλαία: Α, Β, Γ… και μικρά γράμματα: α, β, γ…
Τα μικρά γράμματα: α, β, γ… δεν είναι για απλοποίηση («επισεσυρμένη γραφή») της γραφής, όπως λέγεται, αλλά επινοήθηκαν για να υποδείχνουν στον αναγνώστη ότι η λέξη που αρχίζει από τέτοιο γράμμα δεν εκφράζει κύριο πρόσωπο, αλλά κοινό, πρβ π.Χ.: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή…
Τα κεφαλαία γράμματα: Α, Β, Γ… δεν είναι τα κανονικά γράμματα του ελληνικού αλ-φάβητου, όπως λέγεται, αλλά ομόφωνα με τα μικρά, γράμματα που επινοήθηκαν για να βοηθούν τον αναγνώστη στην υπόδειξη- διάκριση αφενός των προτάσεων ενός κειμένου (γράφοντας μ’ αυτά το πρώτο γράμμα κάθε πρότασης) και αφετέρου των κυρίων ονομά-των (= τα ονόματα ανθρώπων, εορτών, τόπων κλπ) για διάκρισή τους από τα κοινά και τις κοινές λέξεις, πρβ π.χ. νίκη & Νίκη, κόκκινος & κ. Κόκκινος…
Β) Τα ορθογραφικά σημεία (= η απόστροφος, το τονικό σημάδι και τα δια-λυτικά)
Τα ορθογραφικά σημεία δεν είναι σημεία που υποδείκνυαν παλιά προσωδία (τη μου-σικότητα της αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας), όπως λέγεται, αλλά τις ειδικές προφορές που γίνονται κατά την εκφώνηση του λόγου, δηλαδή τις τονισμένες και άτονες συλλαβές, καθώς και τη προφορά με συναίρεση, συνίζηση, έκθλιψη κ.τ.λ., π.χ.: σ’ όλα & σόλα, μία & μια, θεϊκός & θείος, έξοχη (επίθετο) & εξοχή (ουσιαστικό), σόλα (παπουτσιού) & σ’ όλα (έκθλιψη) = σε όλα, μία (δυο συλλαβές) & μια (μια συλλαβή με συνίζηση), θεϊκός (ασυναίρετα, το εϊ = δυο φθόγγοι) & θείος (συνηρημένα, το ει = ένας φθόγγος)). Ο-μοίως: ποίος & ποιος, πότε & ποτέ, σ’ όλα = σε όλα & σόλα, λίγα από όλα & λίγ’ απ ό-λα…
Γ) Τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(Ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(Ι)…
Τα γράμματα Η(η), Ω(ω), Υ(υ)… δεν είναι γράμματα που παρίσταναν αρχαίους φθόγγους που σήμερα συνέπεσαν με τους Ι, Ο, όπως κακώς λέγεται, αλλά γράμματα που προέκυψαν από παραποίηση του σχήματος των Ι(ι), Ο(ο), με σκοπό να δημιουργη-θούν τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)… με τα οποία, βάσει κανόνων, γίνεται στη γραφή η υπόδειξη της ετυμολογίας (μέρους λόγου, τύπου, γένους, αριθμού, κ.τ.λ.), άρα του ακριβούς νοήματος των λέξεων (γράφοντας π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι κ.τ.λ.) και έτσι να έχουμε βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων και στη διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: λίπη & λείπει & λύπη, ημείς & υ-μείς, αγωγή & αγωγοί, αυτόν & αυτών, κριτικός& Κρητικός, ει & η & οι ...
Πιο απλά, με τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… υποδείχνου-με από τη μια στην κατάληξη το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου που φανε-ρώνει η λέξη, γράφοντας π.χ.: με –ο,η τον ενικό των πτωτικών: καλό, καλή, νίκη, τιμή, σύκο…. και με –ω,ει τον ενικό των ρημάτων: καλώ, γελώ, τρέχω, σήκω, καλεί,…. και από την άλλη στο θέμα είτε τη ρίζα είτε την πρωτότυπη λέξη μιας παράγωγης, πρβ π.χ. : κρίνω, κριτής > κριτικός (με –ι) & Κρήτη > Κρητικός (με η)…, ώστε ο αναγνώστης να έχει βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων και στη διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ., φθογγικά: «ι παραγογί τις κρίτις», «ίνε ι αδελφί σου» = ορθογραφικά: Οι παραγωγοί της Κρήτης» & Η παραγωγή της Κρήτης. Είναι οι αδελφοί σου. & Είναι η αδελφή σου. Φθογ-γικά: "καλό, καλί, καλίς...." = ορθογραφικά: καλό, καλή, καλής, καλοί.....(με -ο,η,οι, αν μιλούμε για επίθετο) & καλώ, καλεί, καλείς..(με -ω,ει, αν μιλούμε για ρήμα)…
Ομοίως: ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή, λίρα & λύρα, κλίμα & κλήμα, λυπεί & λοιπή & λοιποί…
Όπως βλέπουμε από τα πιο πάνω παραδείγματα με τη βοήθεια των ομόφωνων γραμμάτων: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… , αλλά και των ορθογραφικών σημείων διακρίνουμε οπτικά και τάχιστα τις ομόηχες λέξεις ή καταλαβαίνουμε για το αν μιλούμε για ρήμα ή ουσιαστικό ή επίθετο κ.τ.λ. ή αρσενικό ή θηλυκό ή κύριο ή κοινό όνομα κ.τ.λ. Επομένως τα γράμματα Ω, Η, Υ δεν είναι κατάλοιπα αρχαίων φθόγγων, όπως λέγεται, αλλά ομόφωνα των Ο, Ι για τους λόγους που προαναφέραμε.
Επομένως:
1) Οι Έλληνες, με την επινόηση των κεφαλαίων και μικρών γραμμάτων, καθώς και των ορθογραφικών σημείων, αλλά και των ομόφωνων γραμμάτων, αν προσέξουμε, θα δούμε ότι γράφουν και μάλιστα μετά μεγάλης ευκολίας όχι μόνο ως το μαγνητόφωνο, αλλά και κάτι παραπάνω. Με το μαγνητόφωνο μπορεί να γίνει παρανόηση λόγω των ο-μόηχων λέξεων, ενώ με την Ελληνική Γραφή αποκλείεται, γιατί με αυτήν καταγρά-φουμε όχι μόνο ό,τι λέμε φθογγικά, αλλά και ό,τι εννοούμε ετυμολογικά και γραμματικά (σε μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ.) με τη βοήθεια των ομόφωνων και των κεφα-λαίων και μικρών γραμμάτων. Παρέβαλε π.χ.: Αγαθή & αγαθή & αγαθοί, σε όλα & σόλα & σ’ όλα, ποία & ποια & πια, κλίση & κλήση & κλείσει….
2) Επειδή η Ελληνική Γραφή (το Ελληνικό σύστημα γραφής) γράφει τις λέξεις ως έχουν επακριβώς φθογγικά και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία και το όλο νόημά του τη στιγμή που γράφουμε, ανατρέχοντας στα αρχαία ελληνικά γραπτά κείμενα μπορούμε να δούμε πώς ήταν επακριβώς οι ελληνικές λέξεις σε κάθε περίοδο της Ελληνικής Γλώσ-σας. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει σε καμιά από τις άλλες γραφές, γιατί οι άλλες γραφές άλλες καταγράφουν τις λέξεις ιστορικά (οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες: Αγγλική, Γαλλική κ.α.), άλλες ιδεογραφικά (Κινέζικη, Ιαπωνική κ.α.) και άλλες συμφωνικά (Αραβι-κή, Περσική κ.α.).
3) Αν οι Έλληνες είχαν ανακαλύψει στη γραφή μόνο τα γράμματα των φωνηέντων, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, δε θα ήταν κάτι τόσο σημαντικό (απλώς είναι κάτι πιο απλό), αφού αντί αυτών στις γραφές που δεν έχουν γράμματα για τα φωνήεντα υπάρχουν εν-δεικτικά σημάδια που μπαίνουν, αν απαιτηθεί, πάνω ή κάτω από τα σύμφωνα που έχουν φωνήεν για διευκρίνηση. Το σημαντικό στην ιστορία της γραφής είναι και η επινόηση των ομόφωνων γραμμάτων ( ο & ω, η & ι & ι…) και η επινόηση των ορθογραφικών ση-μείων (τονικό σημάδι, απόστροφος, διαλυτικά) και η επινόηση των κανόνων ορθογρα-φίας. Σαφώς οι κανόνες με τους οποίους μπαίνουν στη γραφή τα ορθογραφικά σημεία και τα ομόφωνα γράμματα στις λέξεις (= το να γράφουμε π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ου-δέτερα με –ι,ο, τα ρήματα με –ω,ει…) είναι και αυτό κάτι το πολύ σημαντικό, γιατί, αν αυτά έμπαιναν στην τύχη, τότε η Ελληνική Γραφή θα γινόταν πάρα πολύ δύσκολη και χρονοβόρα στην εκμάθησή της.
4) Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχουν ομόηχες λέξεις, τονισμένες και άτονες συλλαβές, προφορά με έκθλιψη, με συνίζηση, με συναίρεση κ.τ.λ.. Ωστόσο στις γραφές των άλλων λαών (ινδικές, σημιτικές κ.τ.λ.) αυτά δε σημειώνονται – υποδείχνονται, αφού εκεί δεν υπάρχουν ούτε ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφος κ.τ.λ.) ούτε ομόφωνα γράμματα (= τα: Ω(ω) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)…) ούτε κεφαλαία και μικρά γράμματα, με τα οποία σημειώνονται αυτά. Στη Λατινική Γραφή και στις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (Αγγλική, Γαλλική κ.τ.λ.) υπάρχουν μόνο τα κεφαλαία και τα μικρά γράμματα. Επομένως όλες οι άλλες γραφές είναι, λίγο ή πολύ, κατώτερες σε αξία της Ελληνικής.
5) Άλλο οι δίφθογγοι: οϋ, αϊ, εϊ, οϊ, υϊ = δυο φθόγγοι και άλλο τα δίψηφα γράμματα: ου, αι, ει, οι, υι = ένας φθόγγος. Στη γραφή οι δίφθογγοι διακρίνονται από τα δίψηφα γράμματα με τα διαλυτικά και τονικό σημάδι: άι = αϊ, αί = ε..
6) Παρατηρώντας την Ελληνική Γραφή, αρχαία και νέα, βλέπουμε ότι εκεί αφ’ ενός τα γράμματα είναι απλά και σταθερού σχήματος, άρα εύκολα στην καταγραφή (ζωγρά-φισμα) και ευδιάκριτα στην ανάγνωσή τους και αφ’ ετέρου οι λέξεις γράφονται με τόσα διαφορετικά γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι των λέξεων, σύμφωνα και φω-νήεντα, κάτι που σου δίνει τη δυνατότητα να γράψεις οποιαδήποτε λέξη, π.χ.: ε, α, αέ-ρας, εε, εαα… Κάτι που δεν συμβαίνει στις άλλες γραφές. Παράβαλε π.χ. ότι τα γράμμα-τα στην Αιγυπτιακή Γραφή είναι πιστές εικόνες όντων με συνέπεια εκεί να απαιτείται και κάποιο εικαστικό ταλέντο για το ζωγράφισμά τους. Στη Σφηνοειδή και Γραμμική Γραφή τα γράμματα έχουν περίπλοκα σχήματα με συνέπεια και εκεί να απαιτείται και πάρα πο-λύς χρόνος εξοικείωσης - εκμάθησης και κάποιο εικαστικό ταλέντο για το ζωγράφισμά τους. Στις ινδικές και αραβικές γραφές τα γράμματα αφ’ ενός κολλούνε μεταξύ τους και αφ’ ετέρου δεν έχουν σταθερό σχήμα με συνέπεια και εκεί να απαιτείται κάποιο εικαστικό ταλέντο και πάρα πολύς χρόνος εξοικείωσης – εκμάθησης
7) Από τα ομόφωνα γράμματα Ο(ο) & Ω(ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)…. που έχουν επινοηθεί στην Ελληνική Γραφή για τους λόγους που προαναφέραμε, τα Ω(ω), Η(η) είναι επινόηση των Ιώνων απ’ όπου και τα γράμματα αυτά, προφανώς, λέγονται ιωνικά από τους άλλους Έλληνες και δεν είναι έτσι ως τα εξέλαβε (και σύμφωνα με αυτά που του είπαν) ο Ηρόδοτος.
8) Στην Ελληνική Γραφή (αλφάβητο – κανόνες - σύστημα γραφής) χρειάζονται ακό-μη να γίνουν κάποιες μικρές βελτιώσεις, όπως π.χ.: Το δίψηφο γράμμα ΟΥ(ου) να γρά-φεται με ένα μόνο ψηφίο και να απλοποιηθούν - ολιγοστεύσουν οι ορθογραφικοί κα-νόνες, όμως με μελέτη και όχι τυχαία, ώστε η γραφή να γίνει ακόμη ευκολότερη.
B. Η Ελληνική Γραφή δεν είναι μόνο η πιο τέλεια, αλλά και η πιο εύκολη του κόσμου, αφού μαθαίνεται μόλις σε 30’ λεπτά!
Το Ελληνικό σύστημα γραφής, εκτός από το ότι είναι το τελειότερο του κόσμου, ό-πως είδαμε πιο πριν, είναι το ευκολότερο, αφού ο χρόνος εκμάθησής του είναι τόσος, όσος χρειάζεται, για να μάθεις:
α) Το αλφάβητο, δηλαδή την αντιστοιχία των 20 φθόγγων: α ε ο u ι κ γ χ τ δ θ π β φ μ ν λ ρ σ ζ με τα αντίστοιχα γράμματά τους, π.χ.: Α(α) = [α], ΑΙ(αι) = Ε(ε) = [ε], Ο(ο) = Ω(ω) = [ο], ΟΥ(ου) = [u]... Κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 10 – 20 λεπτά.
β) Τους κανόνες με τους οποίους χρησιμοποιούμε στη γραφή των λέξεων τα ο-μόφωνα γράμματα: ω & ο, ε & αι, μμ & μ...., όπως το ότι: Τα ρήματα με -ω,ει: καλ-ώ,είς,εί, σήκ-ω,… Τα θηλυκά με -η: καλή,ής, νίκη, τιμή... Τα ουδέτερα με ο: καλ-ό, κα-κό, φυτό..…..
Κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 20 – 30 λεπτά. Εκτός εάν πρόκειται: α) για μικρά παιδιά ή για αλλοδαπούς, που δε γνωρίζουν τη γλώσσα, οπότε η δυσκολία έγκειται στο να μάθουν τη γλώσσα και όχι το σύστημα γραφής, β) για διδασκαλία του τύπου π.χ.: "καλή μάνα" με -η, ενώ "καλοί άνθρωποι" με -οι, "καλό πράγμα" με -ο, ενώ "καλώ τον Άρη" με -ω, "καλός άνθρωπος" με -ο, ενώ "καλώς τον Άρη" με -ω,....
Άρα μάθηση χρονοβόρα και τότε μόνο επιτυγχάνεται, όταν "κόψει" στο μαθητή ότι η γραφή γίνεται ανάλογα με το τι μέρους λόγου, τύπου και παραγωγής ή σύνθεσης εί-ναι η λέξη και όχι μ’ αυτά που λέει η σχολική γραμματική: καλ-ή, με -η, αν είναι θηλυ-κό, όπως όλα τ' άλλα: νίκη, τιμή.... , καλ-εί, με ει, αν είναι ρήμα, όπως όλα τ' άλλα: θέ-λει, λέγει… καλ-ό, με -ο, αν είναι επίθετο , όπως όλα τ' άλλα: κακό, σοφό,… καλ-ώ, με -ω, αν είναι ρήμα , όπως και τ' άλλα: λέγω, τιμώ....
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ: ΑΓΓΛΙΚΗ, ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΛΠ
Παρατηρώντας τις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (Αγγλική, Γαλλική ...) βλέπουμε ότι εκεί οι λέξεις γράφονται με το λατινικό αλφάβητο και ως εξής:
1) Οι λέξεις που προέρχονται από την Ελληνική και Λατινική γραφή γράφονται όπως έχουν εκεί (φωτογραφικά, άρα ιστορικά), άσχετα αν εκεί μπορεί και να προφέρο-νται κάπως αλλιώς, πρβ:
Ελληνική: πρόβλημα, τιτάν(ας), Γεωργία, Ευρώπη, ιδέα, τυπώ(νω), Ολυμπία, φιλο-σοφία, τηλέφωνο......
& Αγγλική: problem (“πρόμπλεμ»), titan(«ταϊταν»), Europe («γιούροπ»), idea («αϊ-ντία»), type («τάϊπ»), Olympia, philosophy, telephone,...
Ελληνική: ακ(τ)ίς, Γεωργιανός, Συριανός, Λατίνος...
& Γαλλική: action («αξόν»), Georgien («ζεορζάν»), Syrien («σιριάν»), Latin («λα-τάν»)...
Λατινική: cluba (κλούμπα -κλούβα), cupa (κούπα), America, pluς (πλους), imperial («ιμπέριαλ»), lina («λίνα»), douo > double («ντουπλέ»)….
& Αγγλική: club («κλάμπ»), cup («κάπ»), America, plus («πλας»), imperial («ιμπίρι-αλ»), line («λάϊν»), double ("ντάμπλ")….
2) Η λέξη που είναι ομόηχη με κάποια άλλη παίρνει επιπρόσθετα ένα γράμμα (τυχαίο ή σύμφωνα με τη σκέψη εκείνου που την καθιέρωσε γραφικά) και που, αν και γράφεται, δεν προφέρεται, πρβ π.χ. την Αγγλική λέξη John (προφορά «τζων»), όπου παίρνει το γράμμα h, επειδή στην εβραϊκή προφορά υπάρχει ο φθόγγος χ: Ιωάννης = Ιοχάναν.
Γαλλική: grave (στον ενικό) & graves (στον πληθ.). Εδώ το -es δεν προφέρεται, αλ-λά μπαίνει για διάκριση του πληθυντικού από τον ομόηχο ενικό.
Αγγλική: to & t(w)o & to(o), rit(e) & (w)rit(e) & ri(g)t(h).. Εδώ τα: w, o, w, e, g, h δεν προφέρονται, μπήκαν για διάκριση των ομόφωνων λέξεων.
Ομοίως: sent & cent & scent, pare & pair & pear, boy & buoy, no & know, sail & sale, grown & groan, fought & fort, war & wore, side & sighed, made & maid, night & knight, soared & surd, hole & whole, morning & mourning .....
3) Οι παράγωγες λέξεις γράφονται στο θέμα όμοια με τις πρωτότυπές τους, δηλαδή διατηρούν την ιστορική τους ορθογραφία, άσχετα αν καμιά φορά η προφορά της παρά-γωγης λέξης αλλάζει λόγω φθογγικού πάθους (συναίρεσης κ.α.), πρβ π.χ. στην Αγγλική την πρωτότυπη λέξη volcano ( προφορά «βολκέϊνουν», το α = εϊ) και την παράγωγη volcanic (προφορά «βολκανικ», το α = α). Ομοίως: athlete (“άθλιτ”) > athletic (“αθλέ-τικ”), busy (“μπάζι») > business (“μπίζνες»), day (“ντέι”) > Sanday (“σάντι”), live («λά-ϊβ») >living ("λίβινκ")…
Σημειώνεται ότι:
α) Η γραφή μιας λέξης με τον ως άνω τρόπο παραμένει στο χρόνο ακόμη και αν η προφορά της αλλάξει ή αν η λέξη λέγεται με δυο ή περισσότερες προφορές. Πρβ π.χ. στην Αγγλική που ενώ άλλοι λένε π.χ.: "δε λαντον, μπάτι, σον κόνερ, ουάτ..." και άλλοι "δι λόντον μπόντι, σιν κόνερι, χουάτ ή γουάτ..", ωστόσο και οι μεν και οι δε γράφουν ίδια, δηλ.: the London, body, Sean Coneri, what..
β) Στη γραφή αυτήν μια γραπτή λέξη μπορεί να προφέρεται αλλιώς σε μια γλώσσα και αλλιώς σε μια άλλη, πρβ π.χ. τις λέξεις: BEAUTE = Αγγλική προφορά «μπιούτι» και Γαλλική «μποτέ».
γ) Με την Ελληνική ή Λατινική ορθογραφία γράφονται και οι λέξεις άλλων γλωσσών (αραβικές, εβραϊκές.... ) που πέρασαν στις γραφές αυτές μέσω της Ελληνικής ή της Λατι-νικής, πρβ:
Ελληνικά: άλγεβρα, Εμμανουήλ, Δανιήλ....
= αγγλικά: Algebra, Emmanuel, Daniel....
Αποτέλεσμα του ως άνω τρόπου εγγραφής των λέξεων είναι και η αιτία που στις ση-μερινές γραφές με τους λατινικούς χαρακτήρες:
(1) Υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ γραφής και προφοράς. Εδώ λέμε - προφέρουμε άλ-λα και άλλα γράφουμε ή άλλα βλέπουμε και άλλα προφέρουμε. Παρουσιάζεται το φαι-νόμενο για το ίδιο γράμμα να έχουμε πέντε, έξι κ.τ.λ. προφορές (να παριστά ακόμη και συλλαβές) και όχι μια, όπως στην Ελληνική και Λατινική. Παρέβαλε π.χ. στην Αγγλική τις αγγλικές λέξεις go, one, on, come, to…, όπου το γράμμα Ο προφέρεται άλλοτε Ο, άλλοτε ΟΟΥ, άλλοτε ΟΥΑ, άλλοτε Α, άλλοτε ΟΥ… Ομοίως στις λέξεις: was (γουόζ), Αmerica (αμέρικα), hand (χέντ), table (τέϊμπλ).... το γράμμα a = εϊ = α = ε= ouo.. Ομοίως στις λέξεις: titan (ταϊτάν), prize (πράϊζ), girl (γκέρλ), pig (πιγκ), ability (αμπίλι-τι)… το γράμμα i = αϊ = ι = ε… Ομοίως τα υπόλοιπα.
Στην Αγγλική γραφή σε πολλές λέξεις τα γράμματα έχουν την ίδια προφορά που έ-χουν και τα αντίστοιχα Λατινικά, π.χ.: Athens (άθενς), Italy (ίταλι)..... και στις άλλες, στις περισσότερες, τα ίδια γράμματα είναι αδύνατο να πεις ποια ακριβώς προφορά έχουν ή βγαίνει μόνο εάν ξέρεις η όλη λέξη πώς προφέρεται.
(2) "Ορθογραφία" είναι η δημιουργία για κάθε λέξη ενός ορισμένου "οπτικού ινδάλ-ματος", το οποίο γι' αυτούς που ξέρουν από γραφή αποτελεί την "ιδεατή εικόνα" γρα-φής κάθε λέξης. Η ιδεατή αυτή εικόνα συνάπτεται στο νου του ομιλούντος προς την ακουστική "εικόνα, δηλ. προς τον τρόπο προφοράς μιας δεδομένης λέξεως, καθώς και προς τη σημασία της.
(3) Ο χρόνος που απαιτείται για την εκμάθηση της γραφής είναι τόσος, όσος χρειάζε-ται για να απομνημονεύσει ο μαθητής μια-μια τη γραφή όλων των λέξεων, επομένως κάτι πάρα πολύ δύσκολο και χρονοβόρο.
Φυσικά το να γράφεις τις λέξεις ως έχουν σε μια άλλη γραφή, κάτι ως γίνεται π.χ. στην Αγγλική (που γράφει τις πιο πολλές λέξεις ως έχουν φωτογραφικά στη Λατινική και Ελληνική) είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο από το να γράφεις τις λέξεις με τα ομόφωνα γράμματα: Ω & Ο, Η & Υ & Ι … και βάσει κανόνων, γιατί έτσι έχεις να θυμάσαι απλώς και μόνο λίγους κανόνες και όχι μια-μια την ορθή γραφή των λέξεων, αφού έτσι πρέπει να απομνημονεύσεις μια-μια την ορθή ιστορική γραφή των λέξεων.
(4) Δεν μπορεί κάποιος όχι μόνο να καταγράψει, αλλά και να υποδείξει οποιαδήποτε προφορά. Για να υποδειχθεί η σωστή πρ οφορά των λέξεων με Λατινικούς χαρακτήρες στα διάφορα λεξικά – χρησιμοποιούνται παράλληλα τα καλούμενα φωνητικά σύμβολα (Phonetic symbols). Δηλαδή εδώ έχουμε μια γραφή ως βοηθητική μιας άλλης γρα-φής!!
Όλα αυτά είναι και η αιτία που πολλοί (Saussure κ.α.) ζητούν την κατάργηση της γραφής με Λατινικούς χαρακτήρες και την καθιέρωση μιας άλλης που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι. Κάτι, όμως, που είναι λάθος, γιατί με τη γραφή αυτή δεν είναι δυνατόν να διακρίνουμε τις ομόηχες λέξεις. Η μόνη και η καλύτερη λύση είναι η καθιέρωση της Ελληνικής γραφής ως διεθνούς.
ΤΑ PHONETICS & Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΡΑΦΗ
Επειδή οι σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, όπως η διεθνής σήμερα Αγ-γλική, είναι ιστορικές γραφές, για να υποδείξουν τη πιστή προφορά μιας λέξης που έχει γραφεί με λατινικούς χαρακτήρες χρησιμοποιούν τα καλούμενα «PHONETICS SYM-BOLS».
Ωστόσο τα σύμβολα αυτά είναι αφενός πάρα πολλά (κάπου 40 και αυτό συμβαίνει, επειδή οι ξένοι δεν έχουν καταλάβει ακόμη την αξία των ορθογραφικών σημείων (διαλυ-τικών, τονικού σημαδιού και αποστρόφου), άρα είναι δύσκολα στην εκμάθησή τους και αφετέρου πιο εύκολη και πιο απλή λύση είναι η χρησιμοποίηση της Ελληνικής Γραφής.
Δημοσίευση σχολίου