Τάσος Κάρτας

1. ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΦΑΥΛΗΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ

από την έξω τη μεριά γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής
άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της
καθώς από το διερχόμενο ανοιχτό παράθυρο
ξεπροβάλλει προσεχώς σαν το κυρίως θέμα
ειδυλλιακό τοπίο νεκρής φύσης,
που με τους σταλακτίτες επικεφαλής
σεληνιάζεται ανερμάτιστα
στου ποταμού- ποιήματος τον ολοκάθαρο καθρέπτη,
καθώς δύο σύννεφα με κιβωτό χρωμάτων
λικνίζονται στο παραθύρι το χθεσινού λυγμού

δρομολόγια επιθυμιών αεί και νυν μ’ επιστροφή
από το ζουμ όπου δαγκώνει τα όνειρα στις ρώγες:
ναύλος για τη λινή κοιτίδα της κυριολεξίας μας

(κ ART ά SOS, ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ επιούσιας ομοιοκαταληξίας, σελ.9)








2. ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΑΣΕΛΩΤΗ ΦΟΡΑΔΑ

επιθυμία ασέλωτη φοράδα
με ύπουλη αφθονία αναρρίχησης
σμίγουν στον ύπνο και το ξύπνο μου
ισόβιες διαθέσεις με νήπια βήματα,
φυλλόδενδρα ευκτικής
με το μεγάλο κίνδυνο ανδρειωμένης μπόρας
εφηβείες δαμασκηνιές μες σε χαλκόδετες ορμές
ποτάμια υφιστάμενα στα κόκαλα της μοναξιάς
στις λέξεις που έντυσαν κατάσαρκα
είλωτες υπερρεαλισμούς

επιθυμία φουσκωμένο ποτάμι
περιούσια συνουσία βαρύτονη στιγμή
τέφρα μιας αστραπής

η στειρότητα εμβόλιμης βροχής απέραντη
στου φακού τα ρυθμικά τα μάγια-
όταν φθόγγοι ασελγείς μη αγγίζοντας
έφραξαν με το χνούδι τους
ένα μικρό ολόδικό μου καταρράκτη

(κ ART ά SOS, ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ επιούσιας ομοιοκαταληξίας, σελ.12-14)









3. ΤΙ ΜΕ ΦΙΛΕΥΕΙ Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΛΩΣΗΣΕΙ

κάπου ξέχασα το μηχανισμό
για τ’ αληθινά δάκρυα
κουρδιστό μανταρίνι ξεφλουδίσου
ποθώ το χυμώδη σου καρπό

μόνος έμεινα με το μαχαίρι και τη νύχτα
γύρω από μια σκιά κάθαρσης
μέχρι το πετσί της μοναξιάς της κόμοδης,
πέριξ του τμήματος μεταγωγών «ελέου και φόβου»
περαίνων βυθούς άσπονδης σιωπής

εκ των υστέρων
εισβάλλουνε σε φόντο μπλάβο μυθικό
μαραγκιασμένοι γαλάζιοι πόθοι,
ανασκουμπωμένη διαπασών
με την οδύνη και τις ωδίνες της

(κ ART ά SOS, ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ επιούσιας ομοιοκαταληξίας, σελ.15-17)









4. ΠΟΙΑ ΗΔΟΝΗ ΤΟΥ ΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΥ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟΥ ΤΟΠΙΟΥ;

με καραβιές εξώφυλλου τρέχοντος ερωτισμού
εν ριπή οργασμού σε χόρτασα ξανθό κρασί-
σαν το χρυσόμαλλο σπαθί
αμφίστομο δέρας
ο φόβος του άναυλου και φευγαλέου «κλικ»
αίρων μεσίστιες ερωτήσεις
αυτόφωρα ερήμην πάντα
συνωστισμός σιωπής

όποιος μπαίνει στο μίσχο του ποιήματος
υγρός και θρύψαλο
βαθύς και εύοσμος
γυμνός με την αχλή του,
θα φτάσει στο Σμαράγδι του το υπονοούμενο
σημείο απέραντο δυο κατά λέξη δισταγμών

ο τρίποδας στημένος καρτερεί
δεύτε πολύπλαγκτον σπασμό και εξαγνισμένο
του τμήματος μεταγωγών γυμνών στίχων

(κ ART ά SOS, ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ επιούσιας ομοιοκαταληξίας, σελ.21-)









5. ΔΙΑΤΤΟΝΤΕΣ ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΑ ΛΙΛΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ ΜΙΑΣ ΠΕΡΠΑΤΗΣΙΑΣ

διάττοντες στίχοι, αποδημητικός ρυθμός
στα λιλά τσακίδια μιας περπατησιάς
ορυμαγδοί γραμματικής:
εξαποστέλλοντας / μετοχές
λιμώττοντας / άναρθρο σκοπό
λαχταρισμένη / υπόθεση βιαστική και δίμορφη
κι αδιαφορώντας η κοκκινοσκουφίτσα
μαδάει μια μαργαρίτα
όταν ο λύκος είναι εδώ
κομμός στην Αλεξάνδρεια που χάνεται

κι η κλιμακτήριος στύση ασπαίρει και βογκά
μες στη στρεβλή αναίδεια της νυχτιάς,
γλυκοματιάζοντας συνουσία διττή,
χρυσαλιφούρφουρο και βήτα ενικό
«εσύ», «εσύ», «εσύ» ολομόναχη μες τη βροχή
σταυρωμένη σφαδάζεις σε θήκες μ’ όνειρα

(κ ART ά SOS, ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΡΙΠΤΙΖ στο ροδόσταμο η στύση των ονείρων, σελ.90)









6. ΕΡΧΕΣΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΝΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

συνευρίσκομαι με νύχτες
που παρατείνουν φτεροδύναμες ώρες
στο αυτόκλητο πρωί
κυλιόμενες σπονδές νεύοντας «ες πέδον κάρα»
αφορμές βρόντησαν καρδιοχτύπια ουρλιάσματα

θροΐζει ακόρεστη δίψα
ανάμνησης χρωμάτων
κάποτε θα σταθείς και θα κλέψω
τη δίνη του ίσκιου σου

ωστόσο
στην προσωματική περίοδο του ποιήματος
στον ίδιο παρά φύσιν στίχο
κάγχασε μέσα απ’ το ακουστικό κοχύλι του
ένας ουραγός πρίγκιπας
βασιλιάς των χορευτών της λίμπιντο
αναντάμ παπαντάμ

(κ ART ά SOS, ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ στους ορίζοντες μοναξιάς, σελ.52)









7. ΠΥΡ, ΓΥΝΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑ ΤΕΛΕΣΦΟΡΟ

τρομάζω στη γλώσσα των ποιητών
το άγχος της «μετ’ επανόδου» διαδρομής
κάτι ακόμα που ήταν να ειπωθεί
αλλά δεν βρέθηκαν έκπληκτες λέξεις
«τα πάντα ρει»
ήχος κουδουνιού που διέκοψε την υποδήλωση
ανεκπλήρωτος ήχος

με τα ροζ δαχτυλάκια ανελέητη ώρα
σκάλωσε στα έγκατα κτερίσματα οδοφράγματος σιωπής
διελκυστίνδα ομοιοκαταληξίας

ρυτίδες του σώματος και της ψυχής
κρυμμένες μες στο στίχο
στον τρύπιο ουρανό υπαινιγμοί παλίρροιας
ιδιωτική οδός δημόσιων λιθοβολισμών

η φωτογραφία του ποιήματος
κοάζει στην ευφράδεια του κόσμου
πάνορμος θνητή

(κ ART ά SOS, ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ στους ορίζοντες μοναξιάς, σελ.55)

από τη διεύθυνση : http://www.elogos.gr/lesxi/kartas_tasos.htm